دلم مثل غزل ساده ولی درداش مثل شعر قصیده
به ظاهر روزگارش شاد ولی قامت خمیده
میون آرزوهایم دلم از غصه ها میمرد
هوا بارون نداشت،اما مثل دشت کویر پژمرد
همه حال و هواش پاییز پر از دلتنگی وحسرت
نبودش رد پا از آشنایی،مث زندون پر از غربت
تموم لحظه هام مث مشق دبستانی پر از تکرار
ولی بازم نیاموختم درسی من از این روزگار
بقول ماث آن شاعر،آن گرامی مرد
منم من سنگ تیپا خورده رنجور
منم دشنام پست آفرینش نغمه ناجور