رفته ام باز ز خویش

رفته ام باز ز خویش پر ز آشوب و ز درد

میکشم پای پر از طاول را پی خود با دل سرد

ز همه دست کشیدم پی خود میگردم

ولی افسوس ندارم رمقی،من سراسر دردم

رفتن وماندن مخلوق ندارد اثری در دل من

با وجود باران نشود ویرانه،منزل من

من نگویم چون سهراب ب سراغ دل من نرم وآهسته بیا

گویمت با دل زار،به سراغ من وتنهایی من هیچ نیا

با وجود همه اهل زمین دل رنجیده من،سخت گشته تنها